Dagboek Ivar
05-05-2013
Het was 10 februari 2013 dat ik opgehaald werd door mijn baasjes. Ik had ze al een paar keer gezien en ze leken me wel aardig, vooral die kleine. Echter toen ik de deur uitging en mijn mam en zus en tante achterliet kwam mijn ware ik al tevoorschijn. Er uitzien als een grote bullebak, maar piepen zodra die grote wereld zich toonde. Dat piepen heb ik heel de weg vol gehouden en daar wordt je best wel moe van. Dus het eerste wat ik in dat vreemde nieuw huis deed, was even verkennen en snel ergens een rustig plekje zoeken om te pitten. Was binnen al lekker snel vertrouwd en wat een hoop speelgoed lag er voor me op de grond. Toen ik weer wakker werd ging ik de omgeving verkennen eerst nog dicht bij het huis, wel een verschil met waar ik voorheen woonde, dat was zo lekker rustig. Hier heb je allerlei lawaai dingen op de weg en zelfs soms in de lucht. Vond het maar niets en dan wilde ze ook nog in het donker lopen, nou daar dacht ik anders over. Wat wel goed verzorgd was er stond een stoel klaar voor me, nou eigenlijk was het een stoeltje van de kleinste in dit huis. Van hem mocht ik er zo maar in zonder protest. Later begreep ik waarom die kleine er geen probleem mee had. Was na een paar weken al te groot, dus nu mag hij er weer in zitten.
Ondertussen is alles lekker vertrouwd aan het raken. Heb hier een hoop vriendjes waar ik mee speel en elke avond om een uur of half zeven is het bal. Nu ben ik nog dat schattige kleine hondje maar wacht maar als ik groter ben dan wordt ik Ivar de verschrikking van het veld. Want al die grote lummels kunnen me nu nog aan en ik doe het geweldig in mijn onderdanigheid maar daar ga ik natuurlijk wel mee ophouden.
Inmiddels heb ik een hoop geleerd, weet me naam te herkennen, al doe ik natuurlijk regelmatig van 'ik heb niets gehoord'. Weet wat zitten is en kom hier en kom voor maar blijf een flatcoated retriever en die zijn kort van memorie maar daar moeten mijn baasjes maar aan wennen. Vandaag met dit mooie weer mijn eerste schreden gezet in wat zij water noemen. Ja weet niet wat ik ervan moet denken. Het is wel leuk maar toch ook wel een beetje eng. Misschien als die nou vaker naar dat voor de rest toch wel heerlijke plekje gaat, met her en der paardenpoep waar ik helaas niet in mag happen, gaat ik daar ooit mijn zwemdiploma halen. Wie weet! Oja en als laatste ik las dat een van mijn zusjes ook al aan het wisselen was. Nou dan moet ze mij zien. Dat ging zo hard dat we erover nadachten om maar even een kunstgebitje te halen. Gelukkig is dat niet nodig want er zitten al lekker wat grote knijters aan te komen waar ik goed mee kan kauwen. Maar als ik m’n zusje de 12e zie zal ik wel even naar haar lachen en kan ze trots zijn op haar grote broer. Nou ma, zusje en tante en natuurlijk jullie baasjes ik zie jullie 12 mei voor de keuring. Ik kan niet beloven dat ik keurig zal luisteren maar hoop toch dat jullie trots en blij zijn als we elkander weer zien. Ivar.
Het was 10 februari 2013 dat ik opgehaald werd door mijn baasjes. Ik had ze al een paar keer gezien en ze leken me wel aardig, vooral die kleine. Echter toen ik de deur uitging en mijn mam en zus en tante achterliet kwam mijn ware ik al tevoorschijn. Er uitzien als een grote bullebak, maar piepen zodra die grote wereld zich toonde. Dat piepen heb ik heel de weg vol gehouden en daar wordt je best wel moe van. Dus het eerste wat ik in dat vreemde nieuw huis deed, was even verkennen en snel ergens een rustig plekje zoeken om te pitten. Was binnen al lekker snel vertrouwd en wat een hoop speelgoed lag er voor me op de grond. Toen ik weer wakker werd ging ik de omgeving verkennen eerst nog dicht bij het huis, wel een verschil met waar ik voorheen woonde, dat was zo lekker rustig. Hier heb je allerlei lawaai dingen op de weg en zelfs soms in de lucht. Vond het maar niets en dan wilde ze ook nog in het donker lopen, nou daar dacht ik anders over. Wat wel goed verzorgd was er stond een stoel klaar voor me, nou eigenlijk was het een stoeltje van de kleinste in dit huis. Van hem mocht ik er zo maar in zonder protest. Later begreep ik waarom die kleine er geen probleem mee had. Was na een paar weken al te groot, dus nu mag hij er weer in zitten.
Ondertussen is alles lekker vertrouwd aan het raken. Heb hier een hoop vriendjes waar ik mee speel en elke avond om een uur of half zeven is het bal. Nu ben ik nog dat schattige kleine hondje maar wacht maar als ik groter ben dan wordt ik Ivar de verschrikking van het veld. Want al die grote lummels kunnen me nu nog aan en ik doe het geweldig in mijn onderdanigheid maar daar ga ik natuurlijk wel mee ophouden.
Inmiddels heb ik een hoop geleerd, weet me naam te herkennen, al doe ik natuurlijk regelmatig van 'ik heb niets gehoord'. Weet wat zitten is en kom hier en kom voor maar blijf een flatcoated retriever en die zijn kort van memorie maar daar moeten mijn baasjes maar aan wennen. Vandaag met dit mooie weer mijn eerste schreden gezet in wat zij water noemen. Ja weet niet wat ik ervan moet denken. Het is wel leuk maar toch ook wel een beetje eng. Misschien als die nou vaker naar dat voor de rest toch wel heerlijke plekje gaat, met her en der paardenpoep waar ik helaas niet in mag happen, gaat ik daar ooit mijn zwemdiploma halen. Wie weet! Oja en als laatste ik las dat een van mijn zusjes ook al aan het wisselen was. Nou dan moet ze mij zien. Dat ging zo hard dat we erover nadachten om maar even een kunstgebitje te halen. Gelukkig is dat niet nodig want er zitten al lekker wat grote knijters aan te komen waar ik goed mee kan kauwen. Maar als ik m’n zusje de 12e zie zal ik wel even naar haar lachen en kan ze trots zijn op haar grote broer. Nou ma, zusje en tante en natuurlijk jullie baasjes ik zie jullie 12 mei voor de keuring. Ik kan niet beloven dat ik keurig zal luisteren maar hoop toch dat jullie trots en blij zijn als we elkander weer zien. Ivar.